0
0
Recensie
Twee gewapende mannen dringen een appartement binnen om een vrouw te redden uit de armen van een gangster. Het gefotografeerde tafereel doet denken aan een filmscène. Het beeld is kenmerkend voor de werkwijze van Pieter Henket (1979), die fotografeert als een filmregisseur. Zijn eerste grote solotentoonstelling opende vorige week in Museum de Fundatie.
Door: Evert-Jan Pol
De expositie is de eerste die plaatsheeft in de eveneens vorige week geopende nieuwe etage van het Zwolse museum. Een toepasselijke keuze, want de Wolk, zoals de opbouw is gedoopt, is een ontwerp van Henkets vader, Hubert-Jan. “Dit is heel bijzonder”, zegt Henket junior daar zelf over. “Wie kan nu zeggen dat hij voor zo’n project heeft mogen samenwerken met zijn vader?”
Henket senior heeft in dezen overigens geenszins als kruiwagen gefungeerd, en dat heeft zoon Pieter ook niet nodig. De in Amerika woonachtige fotograaf heeft zijn naam immers al ruimschoots gevestigd. In 2008 maakte hij een foto van Lady Gaga, die meteen de cover van haar debuutalbum sierde. De foto betekende zijn doorbraak en werd in 2010 als icoon van de 21ste eeuw geëxposeerd in het Metropolitan Museum of Art in New York.
Hoewel prachtig, is het portret waarmee alles begon nog vrij ‘klassiek’ in vergelijking met veel van Henkets andere foto’s op de tentoonstelling. Het liefst speelt de jonge fotograaf een beetje met zijn beeld. Licht absurdistisch zijn de foto’s met zijn muze, naaktkat Elliot. Deze blijkt vrij flexibel inzetbaar, bijvoorbeeld als hoed of handdoek.
Daar zit nog een heel verhaal achter, vertelt Henket. “Fotograaf Mitchell McCormack heeft een heel lelijke poedel, maar hij wist die wel op een foto te krijgen met Naomi Campbell. Vervolgens hebben we gewed wie van ons zijn huisdier het beroemdst kon maken. Drie weken later stond mijn kat op de cover van W Magazine.” Sindsdien figureert Elliot op menig foto als opmerkelijk accessoire. Henket houdt van dergelijke opvallende details. “Ze maken van een serieus beeld iets surrealistisch.”
Zijn foto’s geven dan ook lang niet altijd de volledige werkelijkheid weer; hij manipuleert die liever. Henket regisseert en ensceneert. Daarmee blijft hij als fotograaf trouw aan zijn eerste liefde: de film (ooit ging hij naar New York om te studeren aan de Film Academy). In het project The Wait komen film en fotografie op een fascinerende manier samen. Op vier grote schermen wachten even zoveel Nederlandse acteurs in een kille politieruimte op de terugkeer van hun ondervragers. Door het vaste camerastandpunt doen de twee uur durende films sterk fotografisch aan.
Het filmproject is een vervolg op de fotoserie Interrogation Project, waarvoor Henket beroemdheden zogenaamd beschuldigde van een misdaad die ze niet hadden begaan. Vervolgens legde hij hun reacties vast. Het resultaat zijn boeiende portretten, die het gemiddelde fotografische portret overstijgen. Op de foto’s van Pieter Henket gebeurt altijd wat, ook als je dat niet verwacht. Dankzij het gebruikte ophangsysteem lijken ze in de lucht te zweven en dat versterkt het soms surrealistische karakter ervan.
Pieter Henket – The way I see it, t/m 17 november in Museum de Fundatie, Zwolle
Waardering: @@@@@@@@@@
