Dat De Pont een jubileum viert zal kunstliefhebbers niet ontgaan zijn; aan de onthulling van Sky Mirror besteedden de media volop aandacht. Het beeld van Anish Kapoor was een geschenk ter ere van het 25-jarig bestaan van het museum. Het valt dan ook niet te missen: de ruim zes meter hoge spiegelende plaat schittert recht voor de ingang in de door Sophie Walker ontworpen tuin. Behalve met dit in het oog springende werk markeert De Pont zijn jubileum met de tentoonstelling WeerZien, waarin bijzondere werken die ooit in het museum te zien waren weer terugkeren.

Tekst en foto’s: Liesbeth Visee

Een oude wolspinnerij in Tilburg vormde 25 jaar geleden de basis voor het museum, en dat is nog steeds terug te zien in het gebouw. De grote hal, met indrukwekkende lichtinval, vormt het hart van het museum. Daarnaast vormen de kleinere wolhokken een speelse tegenhanger van de grote open ruimte. Meerdere elementen verwijzen naar de voormalige functie van het gebouw, wat het als museum echt karakter geeft. De monumentale ruimte leent zich uitstekend voor kunstwerken van formaat – letterlijk – zoals creaties van onder anderen Richard Long, Thomas Schütte, Anish Kapoor en Ai Weiwei.

Met een combinatie van werken uit de eigen collectie en bruiklenen die eerder te zien waren in De Pont, viert WeerZien de kunst van het verzamelen. Het samenstellen van een collectie gebeurt niet zomaar, het is een proces wat zich gaandeweg ontwikkelt. Dankzij het legaat van jurist en ondernemer Jan de Pont kreeg het museum alle vrijheid om naar eigen inzicht invulling te geven aan het stimuleren van hedendaagse kunst. Mede hierdoor is De Pont in staat gesteld vele kunstenaars tijdens een langere periode van hun loopbaan te volgen, en daardoor hechte banden met hen te ontwikkelen. Dit is terug te zien in de tentoonstelling, waar bepaalde kunstenaars regelmatig opduiken.

Een van hen is Marlene Dumas, van wie het werk The First People al te zien was tijdens de openingstentoonstelling 25 jaar geleden. De manshoge babyportretten zorgen nog steeds voor wisselende reacties, sommigen ervaren ze als confronterend. Toch zegt het veel over het werk van Dumas, waarin ze vaak inspiratie haalt uit bestaand beeldmateriaal. Het is direct en expressief, en heeft vaak een emotionele en persoonlijke lading.

Ook indrukwekkend is Planet Circle van Richard Long, dat alleen al door het enorme oppervlak uitnodigt tot nader bestuderen. Stukken witte steen zijn in een grote cirkel gerangschikt, en lijken zich te schikken naar deze onnatuurlijke geometrische vorm. Toch blijken alle stenen een andere vorm en formaat te hebben, wat het natuurlijke element van dit werk benadrukt. Planet Circle heeft daardoor een duidelijke link met Longs befaamde Land Art-werk, maar wordt door de museale context bijna nog poëtischer.

Voor de doorgewinterde museumbezoeker is WeerZien vol van herkenning, met vele bekende werken en kunstenaars. Toch lijkt de kwaliteit van de kunstwerken niet geheel voldoende om de tentoonstelling tot een geheel te maken. Behalve de connectie die de werken individueel hebben met De Pont lijkt er niet veel thematische samenhang te zijn in de opstelling, wat soms afdoet aan het geheel. Kunstwerken die elkaar hadden kunnen versterken door hun aanwezigheid blijven zo op de achtergrond, en lijken daardoor wat diepgang te missen; een gemiste kans. Desalniettemin valt er veel interessants te zien, al ga je alleen maar om te staren naar de reflectie van de wolken in Sky Mirror.

WeerZien, nog t/m 18 februari in De Pont, Tilburg

Waardering: @@@@@@@@@@

Meer van Liesbeth Visee