Recensie

Anne Geene kreeg op 25 februari de Volkskrant Beeldende Kunstprijs. Werk van haar en van de overige vier genomineerden is nog tot en met 15 april te zien in Stedelijk Museum Schiedam. De tentoonstelling biedt een divers en fascinerend overzicht van hedendaagse kunst anno 2018, dit alles in een toegankelijke presentatie die het publiek veel ruimte geeft om een persoonlijke connectie met de werken te maken.

Tekst: Liesbeth Visee

Bij binnenkomst valt het oog direct op het werk van Kevin Osepa (1994). In een grote witte schaal borrelt een chemisch ogend helderblauwe vloeistof. Het blijkt te gaan om blauwsel, een oud-Europese witmaker voor textiel, wat in veel voormalige Nederlandse kolonies in het Caribisch gebied gebruikt wordt als afweermiddel tegen kwade geesten.

Het werk van Osepa verwijst op verschillende manieren naar de spirituele cultuur van zijn geboorte-eiland Curaçao, waar bijvoorbeeld de natuurreligie Brua invloed heeft op alledaagse gebruiken en rituelen. De religie was van oorsprong Afrikaans, en werd door tot slaaf gemaakten geïntroduceerd op de Nederlandse Antillen; hiermee raakt het werk ook aan de koloniale geschiedenis van Curaçao. Osepa maakt in zijn werk een persoonlijke connectie met dit erfgoed, en onderzoekt daarin zijn eigen ervaringen met spiritualiteit en het post-kolonialisme.

Dit werk staat in contrast met de volgende zaal, waarin ruimte is voor de abstracte schilderwerken van Rosa Johanna (1991). In haar werk onderzoekt ze de abstracte schilderkunst door deze te combineren met elementen van andere media, zoals film, performance en fotografie. Aan het werk in de tentoonstelling voegde ze een bijzonder element toe, dat niet direct zichtbaar is voor de bezoeker. Een medewerker van het museum verhangt de lineair geordende schilderijen iedere week op een willekeurige manier. Met gebruik van dit soort speelse elementen krijgt de abstractie in haar werk een andere dimensie, en biedt het een nieuwe kijk op de hedendaagse schilderkunst.

Een zaal met videowerken kondigt het werk van Feiko Beckers (1983) aan. Beckers maakt video-installaties die op een enigszins absurdistische manier verhalen over menselijke relaties en gedragingen vertellen. Hij portretteert hierin vaak zichzelf en familieleden of vrienden in gênante en ongemakkelijke situaties. Met gebruik van autobiografische elementen weet hij deze verhalen te verbinden met een zeker vorm van abstractie, die bijvoorbeeld terug te vinden is in de decorstukken die hij gebruikt. Een wisselwerking tussen het persoonlijke en het abstracte leidt tot humoristische videowerken waarin voor velen momenten van herkenning zullen zitten.

Tot slot is daar het werk van Benjamin Li (1985), die met name culturele achtergrond en identiteit onderzoekt. Als zoon van Chinese ouders, opgegroeid in Nederland, heeft hij interesse in elementen van culturele identiteit in het dagelijks leven. Zo gebruikt hij persoonlijke ervaringen en voorvallen uit de media om bepaalde stereotyperingen te onderzoeken.

Dit komt bijvoorbeeld duidelijk naar voren in het werk Nr. 39 with Rice, waarvoor hij in verschillende Chinese restaurants ‘nr. 39’ van de kaart ging eten en fotograferen. Aanleiding hiervoor was een voorval in het televisieprogramma Holland’s Got Talent waarin jurylid Gordon een deelnemer van Aziatische komaf, bij wijze van grap, vroeg of hij misschien ‘Nummer 39 met rijst’ ging zingen. Door de diversiteit aan gerechten in dit project in kaart te brengen onderzoekt Li door middel van voedsel clichés en cultureel erfgoed, en de plaats die deze hebben in het dagelijks leven.

Alle werken vormen samen een mooie tentoonstelling waarin de verschillende kunstenaars goed tot hun recht komen. Kunstenaars die allen op hun eigen manier actuele onderwerpen en technieken verwerken.

De jury heeft haar keuze gemaakt en nu is het de beurt aan het publiek om de favoriet te bepalen voor de publieksprijs. De winnaar daarvan is op 2 april bekend. Stemmen kan nog in het museum. Maar ook voor wie geen keuze kan maken is een bezoek zeker de moeite waard.