0
0
De 21-jarige Wolf Hekkema is de winnaar van het tweede seizoen van Project Rembrandt. Het schilderij waarmee hij won, had een wel een heel actueel thema: corona.
Hekkema groeide op in een creatieve omgeving, met een muzikant als vader en een schilderende oma. Ook hij bleek een artistiek talent te hebben en tekende graag. Op de middelbare school meldde hij zich aan voor de kunstacademie, die hem echter afwees.
In het tussenjaar dat volgde, zat hij er een beetje doorheen. Oma Jarti nodigt hem uit om te komen schilderen. “Ik vond schilderen altijd verschrikkelijk. Vies zelfs”, zegt hij op de site van Project Rembrandt. Maar die middag bij zijn oma vond hij het, door haar adviezen, opeens toch heel leuk. “Het was iets kleins, maar bleek achteraf toch een belangrijk moment.”
Niet veel later, tijdens zijn studie Kunstgeschiedenis, hoorde Hekkema van een vriend dat medestudent Sebas Groot (de latere winnaar van seizoen 1) meedeed aan Project Rembrandt. “Ik was best een beetje jaloers, dat had ik ook wel gewild.” Zodra hij hoorde over een tweede seizoen, twijfelde hij geen minuut. “Ik wilde heel graag dat avontuur aangaan met mensen die er verstand van hebben. Ik wilde gewoon coaching.”
Als finale-opdracht moesten de vier finalisten een ‘meesterwerk’ maken met een persoonlijk verhaal. Omdat Hekkema tijdens zijn deelname aan Project Rembrandt corona kreeg, werd dat het onderwerp.
“Ik was toen net verhuisd. Mijn lege kamer werd mijn studio. Mijn internet werkte niet, door problemen met mijn provider kon ik niet bellen: alle vormen van contact vielen weg. Mijn meesterwerk is een verbeelding van hoe ik me die periode voelde.” De jury was zeer onder de indruk van het door Caravaggio geïnspireerde schilderij.
Als het aan de publieksjury lag had Hekkema echter niet gewonnen. Zijn ‘meesterwerk’ behoorde niet tot de drie favoriete werken van het publiek. Eerder in het seizoen bevond hij zich ook al eens in de gevarenzone nadat de publieksjury een schilderij van hem als een van de drie minst geslaagde werken beoordeelde.
De jury oordeelde anders. Pieter Roelofs vond het bewonderenswaardig dat Hekkema in zijn finaleschilderij de hele kunstgeschiedenis meenam, maar vervolgens wel iets eigens maakte.
Aan het begin van de finale rekende hij er niet op dat hij zou kunnen winnen. Pas bij de laatste zin van Roelofs begon het hem te dagen dat hij toch echt gewonnen had. “Ik was verlamd en kon het niet geloven. Ik had ‘winnen’ allang losgelaten. Mijn proces was juist dat ik niet voor de top hoefde te gaan om te leren.” Inmiddels is het besef ingedaald en maakt hij plannen voor de toekomst. Hij wil het kunstenaarschap nu gaan combineren met zijn studie. “Kunst maken geeft me zoveel geluk, daar moet ik gewoon wat mee.”
