0
0
Filmmuseum Eye en het International Film Festival Rotterdam (IFFR) vieren dit jaar beide een jubileum. Het museum bestaat 75 jaar en het IFFR beleefde zijn vijftigste editie. Voor een gezamenlijke tentoonstelling in het museum vroegen ze daarom vijf belangrijke filmregisseurs uit vijf verschillende werelddelen een installatie te maken.
Lucrecia Martel (Zuid-Amerika), Nanouk Leopold (Europa), Lemohang Jeremiah Mosese (Afrika), Carlos Reygadas (Noord-Amerika) en Jia Zhang-ke (Azië) maakten een werk voor de driedimensionale ruimte in plaats van het tweedimensionale bioscoopdoek. Zij creëerden – soms voor het eerst – een cinematografische installatie waarin ze de grenzen van hun eigen werk, en de filmkunst in het algemeen opzochten.
Jia Zhang-ke (1970) vertegenwoordigt de stem van de Chinese onafhankelijke film. Zijn films als Platform (2000) en Still Life (2006) zoeken vaak de grenzen op tussen fictie en documentaire. Sociale observaties spelen hierin een grote rol. Zijn belangrijkste stijlmiddel zijn lang aangehouden totaalshots. Het individu maakt altijd deel uit van een groter geheel, van een ruimte, een situatie of een tijdperk. Voor Vive le cinéma! maakte hij een werk dat de alomtegenwoordigheid van surveillancecamera’s als uitgangspunt heeft.
Nanouk Leopold (1968) en Daan Emmen (1968) maken sinds 2009 als beeldcollectief Leopold Emmen ruimtelijk werk. Leopolds films (zoals Boven is het stil, uit 2013 en Cobain uit 2018) waren te zien op de filmfestivals van Berlijn, Cannes en Toronto. Voor de tentoonstelling creëerden Leopold en Emmen met licht en geluid een fysieke en ruimtelijke filmische ervaring.
Lemohang Jeremiah Mosese (1980) is volgens Eye “een van de meest opwindende visuele stemmen van dit moment”. Hij maakt deel uit van een generatie makers van het Afrikaanse continent die met hun werk de stereotypen rondom de Afrikaanse cinema ter discussie stellen en een nieuwe beeldtaal ontwikkelen voor eigen verhalen. Zijn film This Is Not a Burial, It’s a Resurrection uit 2019 gaat over zijn grootmoeder, die haar woongrond moest verlaten voor de aanleg van een waterreservoir. Voor Eye maakte hij een installatie met meerdere schermen waarin de representatie van zwarte vrouwenlichamen centraal staat.
De Mexicaanse regisseur Carlos Reygadas (1971) maakt films over menselijke relaties en het mysterie van het leven. Geïnspireerd door de mystieke visuele taal van Carl Theodor Dreyer en Andrej Tarkovski observeert hij de grenzen van het menselijk bestaan. Spiritualiteit, seksualiteit, geweld en de natuur zijn terugkerende thema’s in zijn soms provocerende, soms controversiële films als Japón uit 2002 en Nuestro tiempo uit 2018. Zijn installatie in Eye is geïnspireerd op een gigantische filmspoel of een pre-cinema-apparaat en confronteert de bezoeker met zijn eigen blik en die van de ander.
Vive le Cinéma! Art & Film, t/m 5 september in Filmmuseum Eye, Amsterdam
