2
0
Recensie
Een rij voor een museum, ik ben het niet meer gewend; in de meeste gevallen kan je direct doorlopen. Voor de ingang van het pas heropende Museum Arnhem zie ik echter een flink aantal wachtenden voor me. Een fenomeen dat zich binnen nog twee keer zou herhalen. Na een vijf jaar durende verbouwing en sluiting is het museum eindelijk weer open. En hele volksstammen kunnen niet wachten om het resultaat te zien.
Tekst en foto’s: Evert-Jan Pol
Leest u de site graag en heeft u wel een zakcentje over voor een arme schrijver? Klik dan op de knop ‘doneren’.
Museum Arnhem moest verbouwen en uitbreiden omdat het gebouw niet meer aan de huidige eisen voldeed en omdat het eigenlijk ook uit zijn jasje gegroeid was. Het pand – oorspronkelijk een herensociëteit uit 1873 – werd daarom uitgebreid met een nieuwe vleugel die zo’n vijftien meter boven de stuwwal ‘zweeft’ en daardoor een spectaculaire blik op de stad en het omliggende landschap biedt. Volgens de gemeente Arnhem is deze ‘cliffhanger’ uniek voor Nederland. Door de uitbreiding is het museum 550 vierkante meter groter.
Een van de tentoonstellingen waarmee het museum heropent, heet heel toepasselijk Open. Deze heeft als doel om de bezoeker langer en beter te laten kijken naar kunst. Want dat doen we veel te kort. Gemiddeld kijken mensen in een museum namelijk slechts negen seconden naar een kunstwerk. En dat kan natuurlijk veel beter! Het museum nodigt de kijker daarom uit om zijn of haar mening te geven over een van de publiekslievelingen die te zien zijn in zaal 1 tot en met 4. Bij reproducties van de werken – wees niet bang, de originelen zijn zelf ook aanwezig – mag een ieder een post-it plakken met daarop een persoonlijke boodschap.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
De reacties variëren van “Ik vind hem een knapperd” (over Triptiek met zelfportretten van Dick Ket) tot “Deze jongen vinden we een beetje gek” (over The Tourist van Margriet van Breevoort) en van “Verwarring” (over Vanitas (2) van Hans Op de Beeck) tot “Het lijkt op mijn eigen darmen” (over Under the Surface van Kinke Kooi). Het mag duidelijk zijn: iedereen heeft zo zijn eigen gevoel bij een werk. En dat is natuurlijk ook het mooie van kunst.
De opstelling in deze semi-permanente expositie wisselt elke drie maanden en het publiek mag mee beslissen welke werken de volgende keer te zien zijn. Pak een balletje uit de kubus (ja, dat mag echt) en stop die in de koker met daarop een afbeelding van het werk van jouw keuze. Het is fijn dat Museum Arnhem in deze presentatie de bezoeker actief betrekt bij zijn collectie.
Het vernieuwde en uitgebreide museum is groot, groter dan ik dacht, en er is heel veel te zien. Ik maakte de fout om pas in de tweede helft van de middag af te reizen naar Arnhem, in de veronderstelling dat twee uur ruim voldoende zou zijn. Dat bleek een misvatting. Om te voorkomen dat de expositiezalen overbevolkt raken, mag er slechts een beperkt aantal mensen tegelijk naar binnen. Toegangspoortjes en suppoosten regelen de doorstroom. Ik moest dus ook binnen tweemaal even op mijn beurt wachten. Het is verstandig om daar rekening mee te houden in de planning, wat ik dus niet deed.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
Trek gerust een middag of een hele dag uit voor een bezoek aan het museum waarvan de verbouwing zeer geslaagd is. Je kijkt er de ogen uit. En vergeet ook zeker de beeldentuin niet, van waaruit je een adembenemend uitzicht hebt over de Nederrijn. De tuin bevat zeer uitlopende beelden, waaronder een tros borsten en de onbekendere neef van Mickey Mouse.
In de beeldentuin is het goed toeven en je kunt er ook prima slapen, lijkt een languit liggende man op de trap te denken. Of is hij misschien toch een heel realistisch beeld? Nee, toch niet, zo blijkt later. Wellicht was de bezoeker uitgeput geraakt van alle indrukken die het vernieuwde Museum Arnhem te bieden heeft.
Museum Arnhem, Utrechtseweg 87, Arnhem
Waardering: @@@@@@@@@@
