0
0
Spelen met schaduw is al zo oud als de weg naar Rome. Ruim voor de jaartelling bestond het schimmenspel als theatervorm al. Een schaduw heeft immers iets wonderlijks. Ook in de beeldende kunst wordt veelvuldig gebruikgemaakt van dit fenomeen, zoals blijkt uit de tentoonstelling ShadowDance in Kunsthal Kade.
ShadowDance is een groepstentoonstelling met werk van meer dan dertig beeldend kunstenaars, die allen een fascinatie hebben of hadden voor het effect van schaduw. Ralph Kistler (1969) grijpt met zijn werk Cuentos Chinos terug op het traditionele Chinese schaduwtheater. De hoofdrolspelers in Kistlers theater zijn goedkope en kleurrijke voorwerpen met het predicaat ‘Made in China’. Samen vertellen ze Chinese verhalen, zoals de vertaling van Cuentos Chinos luidt. Overheadprojectoren werpen de schaduwen van de voorwerpen op de muren en het plafond, waardoor een fraai schouwspel ontstaat.
De tentoonstelling neemt de bezoeker mee naar een wereld waar verwondering voortdurend op de loer ligt. De serie Bram Stoker’s Chair van Sam Taylor-Wood (1967) bestaat uit zes foto’s van een vrouw die acrobatische toeren uithaalt op een stoelleuning. Haar schaduw echoot de pose, maar wie goed kijkt, ziet dat de stoel geen schaduw werpt. De titel van het werk verwijst naar de schrijver van de roman Dracula, waarin de titelpersoon een schaduw ontbeert.
Shadow Dancing van Diet Wiegman (1944) speelt ook met het onverwachte. Het werk bestaat uit een roterende sculptuur, die op het oog abstract is. Net als diens schaduw. Op een bepaald moment in de rondgang verandert het silhouet echter in een dansende Michael Jackson.
De expositie toont aan dat schaduwen zich uitstekend lenen voor fraaie en soms fascinerende kunst. En het publiek blijkt het te waarderen; de duur van de expositie is wegens groot succes met een maand verlengd.
ShadowDance, t/m 6 februari in Kunsthal Kade, Amersfoort
