0
0
Recensie
Vanuit een lijst grijnst een man ons tegemoet. Ondanks zijn blauwe gezicht, clownsneus en rode lippen doet hij sterk aan Rembrandt denken. De maker is Glenn Brown, die met zijn werk de Nederlandse meester eert, maar gelijktijdig ook de draak met hem steekt.
Tekst en foto’s: Evert-Jan Pol
Brown (1966) toont zijn creaties in het huis waar zijn inspirator ooit woonde. Museum Het Rembrandthuis presenteert vaker werk van kunstenaars die zich door Rembrandt laten beïnvloeden. Maar toch is deze tentoonstelling anders, vindt directeur Lidewij de Koekkoek. “Brown is van een andere orde. Hij is wereldberoemd. En hij eigent zich het werk van Rembrandt toe en gaat ermee verder.”
En inderdaad, het is overduidelijk naar wie Brown heeft gekeken. Je ziet Rembrandt, maar toch ook weer niet. De Britse kunstenaar voegt zoveel elementen toe dat hij er een geheel eigen stempel op zet. Het is immers moeilijk voor te stellen dat de zeventiende-eeuwse Rembrandt iemand zou afbeelden met een groen gezicht, een veelkleurige baard en zonder ogen. Glenn Brown doet het.
Het vroegste werk in de tentoonstelling is I Lost My Heart to a Starship Trooper uit 1996. “Toen ik dit maakte, stond het schilderij waarop ik dit baseerde te boek als een werk van een volger van Rembrandt. Inmiddels is het een Govert Flinck.”
Het origineel is een Rembrandtesk portret dat goed aantoont dat Rembrandt een grote invloed had op andere schilders. “Ik vind het mooi om te zien hoe de stijl van een kunstenaar kan overgaan op anderen”, vertelt Brown tijdens de perspresentatie van zijn expositie.
Eeuwen later ging ook hij ‘aan de haal’ met Rembrandts stijl, maar dan wel met vele kwinkslagen. “Ik breng een ode aan Rembrandt, maar ik val hem ook aan.” Lachend voegt hij toe: “Ik hoop dat hij dat niet erg vindt.”
Brown hoeft zich vermoedelijk geen zorgen te maken, want de getoonde schilderijen, tekeningen en etsen zijn bijzonder mooi en aansprekend. En het is niet uit te sluiten dat als Rembrandt nu had geleefd – als de vernieuwer die hij toch was – zich ook de nodige kleurrijke experimenten zou veroorloven.
Toch is Browns werk niet altijd even makkelijk. De man op het paneel Shallow End heeft zwarte gaten waar zijn ogen horen. Ondanks de kleurenpracht krijgt het werk hierdoor iets gruwelijks. Een ander schilderij draagt een titel met het racistische N-woord. Brown schildert niet om te pleasen, integendeel bijna. “Zie je die groene lijn daar?” Hij wijst op Shallow End. “Die is er alleen om je te ergeren.”
Glenn Brown – Rembrandt: After Life, t/m 23 april in Museum Het Rembrandthuis, Amsterdam
Waardering: @@@@@@@@@@
