0
0
Recensie
De afgelopen tijd kwam het Stedelijk Museum in Amsterdam minder positief in het nieuws. De omstreden schenking van de Borgmann-collectie, die mede aanleiding was voor het vertrek van directeur Beatrix Ruf, bleef niet onbesproken. Het betreft een schenking van meer dan 200 werken van Duitse verzamelaar Thomas Borgmann schonk het museum meer dan 200 werken – een van de grootste schenkingen uit de geschiedenis van het Stedelijk.
Tekst: Liesbeth Visee
Rondom deze schenking ontstond onlangs ophef omdat een geheimgehouden aankoop voorwaarde ervoor zou zijn geweest. Voor een aankoop van een aantal schilderijen uit de collectie van Borgmann zou het museum 1,5 miljoen moeten betalen, terwijl die prijs ver boven de opbrengsten op veilingen zou liggen. Het Stedelijk zou deze aankoop hebben verzwegen en niet hebben opgenomen in het jaarverslag.
Het is deze omstreden collectie die de basis vormt van de tentoonstelling Jump into the Future – Art from the 90s and 2000s. The Borgmann Donation, Naast de schenking en de aankopen is in de tentoonstelling ook een langdurig bruikleen van de verzamelaar te zien. Ondanks alle ophef staat in de omvangrijke tentoonstelling de kunst centraal, wat mij als bezoeker vrij snel alle bestuurlijke strubbelingen doet vergeten.
De tentoonstelling, die de gehele bovenverdieping in beslag neemt, toont bij elkaar enkele honderden objecten, die over zo’n dertig zalen verspreid een ode brengen aan de kunst van het verzamelen. Waar tentoonstellingen gewijd aan individuele verzamelaars soms wat rommelig of onsamenhangend kunnen overkomen, bewijst Jump into the Future dat het ook anders kan. Iedere zaal in de tentoonstelling biedt de ruimte aan een andere kunstenaar, waardoor deze allen volledig tot hun recht komen.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
De kracht van de Borgmann-collectie ligt in de vorm van het verzamelen; de verzamelaar focuste zijn aandacht op een aantal kunstenaars en verzamelde zo omvangrijke coherente groepen van gerelateerde kunstwerken. Zo ontstaat per kunstenaar een completer beeld, wat meer diepte geeft aan de werken op zich.
De tentoonstelling vertelt geen doorlopend verhaal, maar geeft per zaal een anekdote over een andere kunstenaar en inzicht in een nieuwe ontwikkeling in de kunst uit de jaren 90 en 0. Hierdoor is elke ruimte weer verrassend, en zorgt de verscheidenheid aan kunstenaars en stijlen ervoor dat er voor ieder wel iets te vinden is wat aanspreekt. Of het nu gaat om het vervreemdende Kapitulation (2004) van Cosima von Bonin, de fotografie van Wolfgang Tillmans of de mixed media installatie Subject Driven (1978-2008) van Matt Mullican, de fascinatie en liefde voor kunst komt steeds terug.
De tentoonstelling beslaat de jaren 90 uit de vorige en de jaren 0 uit deze eeuw, waarbinnen veel veranderingen plaatsvonden in de kunstwereld. Wat in het bijzonder opvalt, is dat veel kunstenaars bezig waren met de ruimtelijke presentatie van hun werk. Het is de tijd waarin de installatie als kunstvorm populair werd, wat duidelijk naar voren komt in Jump into the Future.
Dit is bijvoorbeeld te zien in de installatie Heavy Burschi (1989-1991) van Martin Kippenberger. Die bestaat uit een collectie schilderijen, aan de muur hangend, of ertegen aanleunend, en in het midden van de zaal een container met resten van vernietigde schilderijen. Voor dit werk gaf Kippenberger zijn assistent de opdracht om schilderijen uit zijn catalogus na te schilderen. Hij was echter niet tevreden met het resultaat en vernietigde de werken. De werken aan de muur zijn dan ook fotografische reproducties. Doordat Kippenberger zijn assistent hier het werk liet uitvoeren, stelt hij zijn rol als kunstenaar ter discussie. Daarnaast springt de ruimtelijke presentatie van dit werk in het oog, en voelt de bezoeker zich erdoor omgeven.
Voor eenieder met interesse in hedendaagse kunst is Jump into the Future zeker een tentoonstelling om te bezoeken de komende tijd. Een prachtig overzicht met een mix van bekende namen en nieuwe verrassende werken, die zowel de kunst van het verzamelen als de kunstenaars voldoende aandacht geeft. En als bonus: bij het verlaten van de tentoonstelling is er natuurlijk nog het mooie velum van Keith Haring te zien boven de grote trap.
Jump into the Future – Art from the 90s and 2000s. The Borgmann Donation, t/m 4 maart 2018 in Stedelijk Museum, Amsterdam
Waardering: @@@@@@@@@@
