0
0
Hoewel haar vader kunstenaar was, besloot Grace Spiegel pas op haar 45ste zelf ook de schilderskwasten op te pakken. Lang had ze er geen affiniteit mee. Inmiddels schildert ze hele dagen in haar ruime daglichtrijke atelier in Zandvoort. Ik mocht een middag meekijken én meedoen.
Tekst, foto’s en video: Evert-Jan Pol
Grace Spiegel (1968) houdt van alles wat met Azië te maken heeft. Niemand die het klaslokaal in de voormalige school betreedt, kan dat ontgaan. Aan een hangertje aan een kast hangt een roze kimono en elders staan, liggen en hangen verschillende Aziatisch ogende voorwerpen, zoals kopjes, waaiers en kleurrijke schoentjes.
Vanaf schildersezels kijken mooie oosterse vrouwen en meisjes me dromerig aan. Stuk voor stuk dragen ze traditionele kleding. “Aziatische vrouwengezichten hebben iets ongrijpbaars”, verklaart Spiegel haar fascinatie. “De gezichten drukken allemaal iets anders uit. Soms verlegen, soms zelfverzekerd. Een beetje brutaal, maar allemaal met een vleugje mysterie. Iets wat wij in het Westen niet kennen.”
Ze werkt niet naar model, maar puur uit haar hoofd. Haar portretten zijn vaak variaties op hetzelfde gezicht, met steeds een ander kledingstuk. Spiegels werk heeft daardoor een zeer herkenbaar signatuur.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
Ze maakt geen studies voor een schilderij. “Ik schilder op gevoel en daarom begin ik ook heel vaak opnieuw.” Ze loopt naar de muur en pakt een portret van een vrouw met een rood jasje tegen een eveneens rode achtergrond. “Hier ben ik al vier keer aan begonnen en ik ben nog steeds niet tevreden. Soms moet ik een werk gewoon even loslaten.”
Tijdens mijn bezoek begint de kunstenares aan een nieuw portret. Ze pakt een boek uit de goed gevulde kast, bladert erin en vindt een afbeelding van een vrouw op een stoel. Die gebruikt ze ter inspiratie. Later zal blijken dat het haar vooral om de kleur van de jurk gaat (groen).
Ze zet twee doeken klaar op evenveel ezels; één voor zichzelf en één voor haar gast. Ik besluit mij te laten inspireren door de al voltooide schilderijen in het atelier; dat is immers wel zo toepasselijk. Niet dat het daardoor makkelijker wordt, blijkt al snel. Het tekenen van een portret gaat me nog redelijk af, maar met de verfkwasten weet ik dat vakkundig te verpesten.
Het is duidelijk: Project Rembrandt zal ik vermoedelijk nooit winnen. Spiegel snelt te hulp en samen maken we er uiteindelijk toch nog een heel aardig portret van. En bijna gelijktijdig tovert ze ook een Aziatische dame op haar eigen doek. Ik heb er respect voor.
Behalve met kwasten schildert Spiegel ook met haar handen. Ze wrijft er af en toe mee over het geschilderde gezicht, voor een vlekkerig effect. “Zo krijg je er leven in”, legt ze uit. En ze heeft gelijk: de Aziatische dame lijkt direct een stuk levendiger.
De portretten in haar kenmerkende stijl blijken aan te slaan. Sinds twee jaar is ze serieus bezig met haar kunst en in die periode verkocht ze al niet minder dan veertig doeken. “Ik had nooit verwacht dat ik nu al zoveel verkocht zou hebben.”
Veel schilderijen kwamen terecht in Engeland. Reden voor haar te onderzoeken of er daar een galerie is die haar kunst wil exposeren. En natuurlijk trekt Azië ook als markt. “Het zou echt het ultieme compliment zijn als ik daar werk kan verkopen.”
Voor meer informatie: Gracespiegel.com.
