0
0
Recensie
Televisieprogramma’s als Project Rembrandt en Sterren op het Doek bewijzen dat Nederland veel relatief onbekende schildertalenten kent. Slechts weinigen van hen zullen hun creaties ooit in een museum zien hangen. Het is daarom mooi dat Slot Zeist om het jaar werk toont van genomineerden voor De Nederlandse Portretprijs.
Tekst en foto’s: Evert-Jan Pol
De prijs is in het leven geroepen door de in 2013 opgerichte Stichting De Nederlandse Portretprijs. Die richt zich op het portret in de hedendaagse schilder-, teken- en beeldhouwkunst in Nederland. Het doel van de stichting is deze kunstvorm onder de aandacht te brengen en te stimuleren. De portretschilderwedstrijd is een van de manieren waarop ze dat doet.
Uit niet minder dan 1400 ingezonden werken selecteerde de jury vijftig portretten voor de tentoonstelling. De vakjury heeft inmiddels al winnaars uitgekozen, maar het publiek mag ook nog zijn zegje doen. Bezoekers aan de expositie mogen hun stem uitbrengen op één portret. En dat valt nog niet mee, want er is zoveel te kiezen!
Tussen de geschilderde en getekende portretten bevinden zich ook enkele beelden. Het zelfportret van Brigit Bussemaker is daarvan wat mij betreft het opvallendste. De kunstenaar maakte de buste namelijk volledig van vilt. Ik ben er nog niet over uit of ik het mooi vind of griezelig, maar de aandacht trekken doet het portret in in elk geval. Dat vond de jury ook, die Bussemaker een eervolle vermelding gaf.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
In deze tijd van corona is het niet verwonderlijk dat enkele kunstenaars in hun portretten verwijzen naar de pandemie. Zo portretteerde Natalie Koeken twee volledig ingepakte zorgmedewerkers, onder de veelzeggende titel Engelen in de Nacht. Het schilderij Quarantaine van Karin Neijenhuis toont twee kinderen die zich duidelijk stierlijk vervelen omdat ze niet naar buiten mogen. En René Tweehuysen portretteerde zijn zoon Finn die tijdens de lockdown veel thuis zat. De jongen kijkt voor zich uit en lijkt in gedachten verzonken. De toeschouwer ziet hem van bovenaf, waardoor het portret extra bijzonder wordt.
De titel van het winnende portret in de categorie 2D laat ook geen onduidelijkheid bestaan over het onderwerp. Het werk van Sandra Thie heet 2020 en toont een vrouw met letterlijk de handen in het haar. Haar blik verraadt ontreddering; ze wordt gek van de eenzaamheid. Het is een heel expressief beeld dat de krankzinnige tijd waarin we leven goed samenvat.
Voor wie even niet aan corona herinnerd wil worden zijn er genoeg andere mooie werken te zien. Heel opvallend is het portret van Nick, gevangen in glas-in-lood. Het staat voor een raam, zodat het zonlicht zijn werk kan doen en het portret nog meer in het oog laat springen. Maker Ellen van Dijk won hiermee in de categorie 2D Jong Talent.
Het is een beetje verwarrend dat het campagnebeeld van de tentoonstelling het winnende portret van de vorige editie is. Gelijktijdig is het begrijpelijk dat niet een van de genomineerde werken daarvoor is geselecteerd, want dat zou dan uitgelegd kunnen worden als voorkeur van de samenstellers. En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het schilderij van Enno Paulusma is ook te zien, maar daar kan dus niet op gestemd worden.
Dat kan wel op vijftig andere uiteenlopende kunstwerken. Die samen laten zien dat de portretkunst in Nederland veelzijdig en actueel is en vol leven zit. En dat ons land veel kunstenaars kent die meer aandacht verdienen.
Het Portret, t/m 26 september in Slot Zeist
Waardering: @@@@@@@@@@
