0
0
Recensie
In een eerdere recensie beschreef ik drie foto’s die op tekeningen lijken. In Stedelijk Museum Vianen zag ik het omgekeerde: een tekening die zó realistisch oogt dat ik even moest controleren of er tussen alle getekende werken niet per ongeluk toch een foto hing. De betreffende voorstelling van Raquel Maulwurf is onderdeel van de tentoonstelling Voorbij de onschuld – Kunst op papier in de 21ste eeuw.
Tekst en foto’s: Evert-Jan Pol
Leest u de site graag en heeft u wel een zakcentje over voor een arme schrijver? Klik dan op de knop ‘doneren’.
De ruim twee meter hoge tekening Undertow is een indrukwekkend zeegezicht. Het is waarschijnlijk aan het eind van de middag, want de zon zakt al in het water. Wie weleens rond zonsondergang op het strand is geweest, heeft dit zelf een keer gezien.
De titel is het Engelse woord voor onderstroom. Dit is het fenomeen waarbij water over de bodem terugstroomt in de zee. Onderstroom kan bij een sterke zeewind en een stevige branding soms heel gevaarlijk zijn. Zwemmers kunnen dan door een onverwachte golf verrast worden. Deze wetenschap geeft de op het eerste gezicht gemoedelijke tekening een serieuze lading. Wat niet ongewoon is in het werk van de in Madrid geboren Nederlandse Maulwurf (1975). Haar tekeningen gaan over de destructieve verhouding van de mens met zijn omgeving.
Maulwurf is een van achttien vertegenwoordigde kunstenaars in de tentoonstelling. Allen hebben ze gemeen dat hun werk ergens over gaat; het is betrokken en/of activistisch. Het verschilt wel per generatie wat hun aandachtspunten zijn. Kunstenaars geboren in de jaren vijftig zijn immers opgegroeid met andere uitdagingen dan zij die in latere decennia ter wereld kwamen.
(Tekst gaat verder onder de foto’s)
In het werk van Marlene Dumas (1953) bijvoorbeeld, gaat het vaak om tegenstellingen, mede gevoed door de apartheid in Zuid-Afrika die zij als kind dagelijks meemaakte. In de kunst van Natasje Kensmil (1973) staat ons gezamenlijk verleden centraal, met daarin speciale aandacht voor het machtsmisbruik van autoriteiten. Maayke Schuitema (1974) ziet zichzelf als feminist en tekent veelvuldig vrouwenlichamen. #MeToo is in haar oeuvre een terugkerend thema. En Susanna Inglada (1983) wil met haar kunst onderdrukking en ongelijkheid aan de orde stellen. Zo werkte ze jarenlang aan een project over het verschil tussen man en vrouw in de kunstgeschiedenis.
Met hun tekeningen kaarten de kunstenaars misstanden in de samenleving aan. De onderwerpen zijn dus niet altijd even vrolijk, maar de werken daardoor wel des te indrukwekkender.
Voorbij de onschuld – Kunst op papier in de 21ste eeuw, t/m 12 juni in Stedelijk Museum Vianen
Waardering: @@@@@@@@@@
