Geen categorie

Veel fantasie gevergd

0 0
Read Time:2 Minute, 8 Second

Recensie

Museum Flehite vergelijkt op de tentoonstelling Tijdloos Eigentijds het werk van zeven hedendaagse kunstenaars met dat van zes voorgangers. Daarmee wil het aantonen hoe die kunstenaars van nu zich laten inspireren door de oude meesters. Het idee klinkt spannend, maar de uitvoering is niet volledig geslaagd.

Door: Evert-Jan Pol

Daan de Jong (1982), Pompeii vista sul Golfo di Napoli, olieverf op doek, 2009.

Het is zeker interessant om werk van B.C. Koekkoek (1803-1862) en J.P. van Wisselingh (1812-1899) te zien naast dat van de jonge kunstenaar Daan de Jong (1982). Ook zijn grootse landschappen passen in de romantische traditie. Wel ogen ze net iets realistischer dan die van zijn voorgangers. Van een afstand lijken De Jongs schilderijen op foto’s.

Het is goed voor te stellen dat De Jong zich heeft laten inspireren door de twee negentiende-eeuwse kunstenaars. En tevens zijn er vergelijkingen te trekken tussen Alida Withoos (1662-1730) en Margriet Smulders (1955). Bloemen vormen in het oeuvre van beide kunstenaressen een belangrijk onderwerp. Withoos tekende ze en Smulders vangt ze in prachtige kleurrijke foto’s. Seet van Hout (1957) heeft weer een geheel andere techniek. Haar bloemenportretten zijn een verrassende mix van schilder- en borduurkunst. Hoewel beide kunstenaressen een eigentijdse aanpak hebben, zijn ze duidelijk schatplichtig aan Withoos. En hetzelfde geldt voor Annemieke Harkema (1958) en Marijke Schurink (1962).

Margriet Smulders (1955), Amor Omnia Vincit, foto, 2005.

Op de tentoonstelling is het echter lang niet altijd duidelijk hoe een kunstenaar zich heeft laten inspireren door een voorganger. De abstracte stadsgezichten van Uwe Poth (1946) lijken in de verste verte niet op het werk van Caspar van Wittel (1653-1736). Nergens wordt duidelijk gemaakt hoe Poth zich door Van Wittel heeft laten beïnvloeden. En wat heeft een schilderij van Armando te maken met de romantiek van Koekkoek? Er wordt van de bezoeker veel fantasie gevergd, iets te veel.

Links: Uwe Poth (1946), Siena, olieverf op foto-canvas, 2002. Rechts: Caspar van Wittel (1653-1736), Gezicht op de Grot van Posillipo, Napels. Courtesy Robilant+Voena, Londen.

Het was wellicht beter geweest om niet inspiratie, maar onderwerp als thema te kiezen. Dat één klassiek werk wordt gekoppeld aan meerdere stukken van verschillende kunstenaars helpt ook niet. De tentoonstelling oogt daardoor enigszins rommelig. Een pure dialoog tussen steeds twee schilderijen had waarschijnlijk beter gewerkt.

Tijdloos Eigentijds, t/m 2 juni in Museum Flehite, Amersfoort

Waardering: @@@@@@@@@@

Happy
Happy
0 %
Sad
Sad
0 %
Excited
Excited
0 %
Sleepy
Sleepy
0 %
Angry
Angry
0 %
Surprise
Surprise
0 %
Share