0
0
Recensie (zo ongeveer…)
In een verder kunstloze zaal ligt een jonge vrouw op de vloer. Ze maakt trage kronkelende bewegingen. En lijkt zich niet te storen aan de belangstellende en soms niet begrijpende blikken van toeschouwers. Ze danst in opdracht van de Duits-Engelse kunstenaar Tino Sehgal die heel 2015 performances toont in het Stedelijk Museum in Amsterdam.
Door: Evert-Jan Pol
Vóór een recensent een expositie beschrijft en beoordeelt, neemt hij of zij alle getoonde werken tot zich. Bij het retrospectief van Sehgal is dat niet mogelijk. Elke maand toont het Stedelijk namelijk steeds een andere performance. Welke in februari op het programma staat, weten alleen de kunstenaar en het museum.
Sehgal (1976) trapt af met de ingetogen, maar extreem langtitelige voorstelling Instead of allowing some thing to rise up to your face dancing bruce and dan and other things. De bewegingen die de performer maakt, verwijzen naar het werk van Bruce Nauman en Dan Graham. Dat opmerkelijk genoeg ontbreekt in de zaal waar de vrouw al liggend danst.
De performance is dagelijks te zien, de hele dag. Gelukkig voor de dame in kwestie hoeft ze echter niet de hele tijd onafgebroken haar kunsten te vertonen. Elke 2,5 uur worden de dansers afgewisseld. Maar dan nog leveren ze een prestatie van formaat.
Wie er beeld bij wil krijgen moet toch echt zelf naar het Stedelijk. We mogen geen foto’s plaatsen, omdat Sehgal wil dat het werk zich nestelt in de herinnering van de toeschouwer omdat deze het zelf heeft gezien. Een suppoost verzoekt publiek dat op zaal foto’s maakt dan ook vriendelijk doch dringend dat niet te doen.
Zelf vind ik niet dat het zien van een foto afbreuk doet aan een ervaring. Als ik een afbeelding zie van een mooi schilderij, wil ik het origineel ook bekijken. In het echt is een kunstwerk immers veel mooier. Behalve dan misschien de Mona Lisa. Maar er is wat voor te zeggen dat een foto geen recht doet aan deze performance in het Stedelijk. Daarvoor gebeurt er te veel, terwijl er eigenlijk juist heel weinig gebeurt. Snapt u het nog? Zien is begrijpen.
Zoals gezegd, is nog onbekend welke performances de komende maanden de revue passeren. Wel is duidelijk dat de werken steeds omvangrijker worden om in de zomer tot een climax te komen. Daarna worden ze weer kleiner van schaal.
Op basis van één werk een oordeel geven over een retrospectief dat een heel jaar duurt, is onmogelijk, Maar het project van Tino Sehgal in het Stedelijk is zeer interessant, en ook gewaagd. Dat het museum een jaar lang dagelijks en hele dagen levende kunstwerken toont, is vernieuwend. En menigeen zal zich verwonderen over wat die ‘rare’ mensen toch allemaal aan het doen zijn.
A year at the Stedelijk: Tino Sehgal, t/m 31 december in het Stedelijk Museum, Amsterdam
Waardering: Veelbelovend, maar vraag het me eind dit jaar nog eens…
